Ethiopië
Door: Juul van Heek
22 Mei 2016 | Ethiopië, Addis Abeba
Dag 0
Wesp
Accept
Kluivert
De boer
-----
10 mei
Love peace and respect
The trinity, de basisgedachte van 1 van gidsen in addis, de andere heette addis.
Lekker op sleepgenomen door deze boys die me op straat aanspraken.
Je weet nu al waar het verhaal naartoe gaat, maar vaker is de bestemming minder belangrijk dan de reis.
Op zoek naar een ticket naar bale zijn van de ene naar de andere ticket office voor bussen geslenterd en geslaagd. Gedeeltelijk de laatste 95 km moet ik mbv van een minibus zien te fixen. Bale is niet makkelijk te bereiken. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Wilde ook naar de kapper en simcard shop maar dat is er niet van gekomen. Heb wel het oude treinstation, uitzicht over de stad en de leeuw van addis gezien. Daarna de slums in voor wat lekkere quat bladeren, koffie, cola en avondeten. In een woonkamer van zwangere mevrouw, me suf gekauwd en genoten van de verhalen van mijn gidsen en de rest van het gezelschap in deze woonkamer. Kostenplaatje 200 dollar, ivm een feestdag vallen de prijzen hoger uit. 80 dollar was de ervaring meer dan waard.
Dont worry foreigner, you are free
Ontbeten net zoals gistere met een bammetje kaas en een cola.
Vandaag een poging wagen bale national park te bereiken. Je raad het al: dat is er niet van gekomen. Maar net zoals gisteren was weer een prachte tocht. Van de stromende regen in addis naar de donkere nacht in robe.
6.30 vertrek, bij de balie van het taitu hotel nogmaals gecontroleerd of dit Ethiopische tijd was wat in westerse tijd van half 1 in de middag zou zijn. Dat was correct, net zoals mijn "gidsen" gezegd hadden.
In een Europees aandoende touring bus gestap om naar het zuiden af zakken naar de plaats shashemene. Onderweg mijn ogen uitgekeken, continue liepen/zaten/wachten/werken mensen langs de weg. Overal werden kuddes geiten En Afrikaanse runderen door herders de weg gewezen. Ezels zag je tevens in grote getal als bagagedragers maar ook om huifkarren te trekken. Ook de wonderschone natuur liet zich al zien, uitgestrekte landschappen met aan de horizon bergen. In verband met de beste hoeveelheid neerslag voor dit tijdstip van het jaar ben ik ook verschillende dorpen gepasseerd die blank stonden soms wel kniehoog.
Aangekomen in shashamene, ging ik op zoek naar een minibusje die me naar dinsho, de uitvalsbasis voor trekkings in het bale national park, zou brengen. Het busje ging naar robe, maar ik met dinsho als eindbestemming kon ook mee in het busje. Waar in de touringbus ieder zijn stoel was het nu proppen geblazen. 22 man pasten in een 9 zitter. Zat niet eens zo slecht.
De weg was duidelijk bergopwaarts en vermoedelijk zou het 1,5 uur duren. Het werden er 4,5. Wat was gaande? Ongeveer na anderhalf uur stond het busje stil. Er lag een barricade jn de vorm een zandhoop op de weg. Iemand is tien uitgestapt om te informeren. De brug was door de gezwollen rivier voor 90% verorberd. Dus ons busje kon niet verder. Maar de bestuurder was wel door iedereen betaald om op de eindbestemming te komen. Maw let the games begin. Ongeveer een uur lang als niet langer hebben de passagiers gediscussieerd met verschillende bestuurders van verschillende busjes. Vrij heftig als je geen woord begrijp van de soms schreeuwende mensen om je heen. Naar buiten kijkend om de tijd te doden zag ik een man met ak47 rondlopen... Ik vond het maar spannend waar ik terecht zou komen vanavond. Nadat we waren overgestapt op een ander busje reden we weer terug naar de brug. Te voet zijn we de laatste 10% van de brug in het pikkedonker verlicht door een mobieltje overgestoken. Daar stond een busje voor ons klaar die ons naar robe bracht, echter niet via dinsho. Zodoende in een cracky motel geslapen mbv een passagier daar daar zelf ook sliep. Hij heeft nog aangeboden om bij mij in bed te slapen, maar ik heb dat aanbod vriendelijk afgewezen.De deur kon niet op slot met een passende sleutel voor het bijbehorende slot op mijn deur. Had alleen een slot en grendel aan de binnenkant. Ivm de shady omstandigheden een dopje in de slotruimte gedrukt zodat niemand me kon opsluiten. Noemt het paranoia, ik houd het op voorzichtig. Nadat ik eenbedwants en mug om het leven heb geholpen. Heb ik on mijn jas en vliegtuigdekentje behoorlijk geslapen.
Bale national HQ
Wakker gemaakt met een pan en lepel, gevolgd door mijn medepassagier: farenjia, you awake? Na 3 dagen was het tijd voor schoon ondergoed en een vers paar sokken. Na afscheide genomen te hebben van mijn medepassagier, ging ik naar naar het busstation van robe. Net zoals gisteren eind bestemming dinsho. 16 birr mocht het ritje kosten, omgerekend 75 cent voor 35 km. Na 1 minuten terug gelopen te zijn naar de hoofdweg sprak een man mij aan, did you call me yesterday to stay at the dinsho lodge? Mijn omschrijving tall man was waarschijnlijk niet nodig geweest aangezien ik de enige blanke was op deze straat om half tien sochtends.
Hij heeft mij toen op zijn motor afgezet bij de headquarters van bale national park.
Daar heb ik mijn planning voor komende tijd besproken: 9 dagen trekken met een gids, twee paarden en twee paardenverzorgers. Een hele expeditie dus! Volgens mijn gids moest ik nog boodschappen doen. 27 euro afgetikt bij een pleb winkeltje. Mijn gids had het volgende voor mij uitgezocht 4 blikken tonijn, 1 kg suiker, 1 kg rijst, 1 zout, 1 pot pindakaas, honing en jam, 3 pakken lucifers, 7 bouillon blokjes, 1 liter sojaolie, pak thee, 3 pakken koekjes. Ik ben een waardeloze onderhandelaar, zoals je merkt. Ben daarna op en neer gescheurd naar robe om centen te halen voor de expeditie inclusief huur van de tent en matje 500 euro. Na terugkomst in the Wolfs den shiro verorbert voor een prikkie en 2 uur later nog eens een enorm bord pasta bologna verslonden. Dinsho lodge was een van de beste keuze die ik tot nu toe heb gemaakt. Midden in het bos gelegen, een dormitory helemaal voor mijzelf (de voordelen van in laagseizoen) en op weg naar de lodge al tig beesten tegen gekomen: een hele familie wrattenzwijnen en een kudde bushbacks. Menigmaal heb ik ze vanuit mijn bedje nog voorbij zien komen. W A U W !
Ik heb best wel trek
Trek in trekken, BAM ! Half negen ontbijt en 9 uur vertrek. Al mijn spullen netjes gerangschikt en daar zat ik dan braaf om half 9 aan de ontbijttafel. Heb een uurtje boekje gelezen en toen kwam mijn ontbijt. Allemachtig wat een bord Ethiopisch fasting firifir. Mijn dappere poging leidde tot halfverwege mijn bord, meer durfde ik niet te proppen met een stevige wandeling in het vooruitzicht. Gelukkig was de gids ook verlaat en zodoende konden we om 11 uur beginnen. Mijn gids Tamman vertelde dat we vandaag 14 a 16 km gingen lopen 4 a 5 uur. Wat een prachtocht, enorme groene panoramische vergezichten, akkers die ouderwets geploegd werden door 2 ossen. Kiddo's die net zoals de afgelopen dagen continue farenjia ! Farenjia! Blijven roepen. Vogels waarvan ik dacht dat ze Afrikaanse raven zouden zijn bleken zwarte ibissen te zijn. Klipdassen, hazen, Ethiopische wolf, enorme muizen, buizerds, en nog allerlei vogels gezien waarvan ik de Engelse naam niet herkende. Hoogtepunt was toch wel een ... Kameleon die mijn pad kruiste, natuurlijk opgepakt en op mijn gele jas gezet in de hoop dat hij zijn groene kleur zou aanpassen maar wat niet gebeurde. Onderweg heel wat afgekletst met Tamman, al spreekt hij in toch wel wat gebrekkig Engels: in Ethiopië is het normaal om meer dan 1 vrouw te hebben, zolang je ze maar kunt verzorgen. Zijn eigen vrouw zit in Zuid-Afrika en heeft hun kind bij hem achtergelaten. Beiden zijn niet bereid naar elkaar toe te trekken ivm gevaar. Ik houd het op geld problemen. Hij heeft zelf een opleiding tot gids gevolgd van 3 jaar. Voor de rest niets noemenswaardig.
In de webvalley naast een enorme waterval onze tenten opgebouwd en boekje gelezen. Bij gebrek van keukengerei geen rijst maar shiro gegeten. Wat zij hadden klaargemaakt. Ik had mijn avondeten in de vorm van een banaan broodje met oude kaas en een halve krentebol achter de kiezen, maar dat bleek vervan voldoende te zijn als je zag hoe snel ik dat bord shiro oppeuzelde.
Met een bulderende waterval en kikergeluiden plus wat onbekende geluiden op de achtergrond volledig voldaan in slaap gevallen.
Kharensha valley.
Met een stralende zon wakker geworden. Een paar minuten later werd begroet door een van de grootste vogels van dit gebied: de lammergier. Spanwijdte van 3 m, scheerde over mijn tent heen en landde op de aangrenzende bergrichel. Verrekijker erbij gepakt en het majestueuze silhouet dat door een bergwind geroerd werd. Met een beetje geluk keek ik ook toevallig toen hij opsteeg en heb hem zodoende nog tientallen meters door de lucht kunnen volgen.
Toen met het bolletje meegegrist van mijn ontbijtje van de dinsho lodge ontbeten. En verder maar weer. Deze keer kharensha camping als bestemming. Onderweg hebben Tamman hassan en yassin 2 meiden geholpen die hun drooghoudt op twee ezels wilden pakken. Tijdens een van de beklimming kwam een van de paarden niet helemaal uit de voeten en werd niet geholpen door het paard dat pal achter hem stond, waardoor hij zich niet lekker kan corrigeren. In zijn struggle ging hij vrij plots op zijn gat zitten waarbij een steen onder zijn hoeven vandaan schoot en met beste vaart tegen mijn schouder schoot. Geluk bij een ongeluk noemen ze dat. Na de pauze nog een stressmomentje, de paarden inclusief bagage waren in onze onoplettendheid verdwenen... Volgens Tamman hoefde ik mij geen zorgen te maken, ze waren al vooruitgelopen aangezien de weg al weten. Dit bleek daadwerkelijk het geval. Het weer laat zich ook weer van zijn beste zien overdag droog en regelmatig zonnig en in de avond nadat we onze tent hadden opgezet regende het. Feitje van de dag: in bale Np is niets giftig.
Gelukkig zoemen vlooien niet
Vandaag stond rafu op de radar. 3 uurtjes lopen, appeltje eitje dus. Reis ging voorspoedig geen enkele tegenslag. Eenmaal aangekomen bij onze campeerplek zijn Tamman en ik nog een stukje verdergelopen om het collosale beeld van rafu in ons op te nemen 25 vierkante kilometer aan rechtopstaande pilaren, wat de restanten blijken te zijn van een de inmiddels inactieve vulkaan. Absurd goed beklimbaar, een kans die voor geen goud aan mij voorbij zou laten schieten. Wat een uitzicht om stil van te worden. Om de regen voor te zijn zijn we weer terug gegaan naar onze campeerplek. Daar aangekomen bleek mijn tentje al opgezet en de thee klaar te staan in een verlaten Afrikaans lemen huidje met hout en riet op het dak. Binnen bij het vuur mijn thee op gedronken en aller rust aanschouwt hoe Yassin plat brood op open vuur aan het bakken was. Daarna met de rest van het gezelschap dit brood versmaald. Daarna in mijn tent lekker mijn boekje ingedoken. Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek wat op mijn jas lopen. Een vlo? Voordat ik het zeker wist had ik hem tussen mijn vingers om hem daarna te decimeren met mijn nagels. Daadwerkelijk een reusachtige vlo?! Hoe kan het? Waarschijnlijk in het lemen hutje opgepikt. In een aangepast variant van Maria koekoek 6 andere vlooien vermorzeld en mijn tent uitgewerkt. Mijn avondmaal toch maar in mijn tent opgegeten in plaats van in de hut. Het vooruitzicht van een ijskoude nacht en vlooien die de dodendans ontsprongen waren was niet al te prettig. Gelukkig zoemen vlooien niet.
De lage landen
Nauwelijks een oog dichtgedaan maar het uitzicht vanuit mijn tent deed veel vergeten ook die 8e vlo die ik bij het opstaan met een paar Newtons naar het hiernamaals heb gestuurd. Een uitgestrekte vallei met rafu aan 1 van de zijdes en verder op een bergrug waar wolken afkomstig van het tropische regenwoud van harenna overheen rolden. Ongeveer 1500 meter afgedaald over tig km waardeloze bergpaadjes maw mijn remschijven hadden het flink te verduren. Wel een nieuw beestje tegen gekomen: een grijze duiker (een van de kleinste antilope die er bestaat. in the lowlands aangekomen kon ik mijn glimlach niet onderdrukken. Lekker weertje, prachtige omgeving die mij strk deed denken aan menige filmsets van juraasic park en onze paarden die niet deden wat ze moesten doen. Voor sommige van van jullie wel bekend hoogteziekte. Tot dusver een beetje hoofdpijn, maar in Rira aangekomen voelden mijningenieur wat opgezwollen (ook een symptoom van deze ziekte), voelde erg raar. In Rira twee lekkere borden met kool en honing uit harenna forest weggesmikkeld met wat platbrood. Als toetje locale koffie, die in addis was beter :P bij sub hq van het bale Np een groep Amerikaanse studenten uit Californië ontmoet die onderzoek deden naar de Ethiopische wolf. Zeiknat waren ze allemaal en maar wat blij dat ze morgen terug gingen naar addis. Ze waren wel toe aan een normale douche...... Och daar zou ik ook geen bezwaar op hebben. Je moet altijd iets te dromen hebben dat houdt de geest in beweging. Terwijl zij de Amerikaanse charts afwerkten, Ethiopische hitjes inclusief locale dans en een ellenlang betoog kregen over Haile selassie, Ethiopië en rastafari. Lag ik heerlijk uit te rusten van mijn lange dag. Toen de muziek uitging werd ik door de tropengeluiden in slaap gesust.
Rust
Vandaag de tropen in, een echte rondwandeling. De wandeling zelf stelde niet zoveel voor 2 uurtjes ofzo. In die twee uur mooi wel twee watervallen, een grijze duiker, een mannelijke bushback een hele familie bavianen en mijn gids die onderuit gleed meegepakt. In Rira geluncht en voordat ik gezegd had dat aardappels typische kost was stond mijn bordje Afrikaanse boerenkool voor mijn neus. Na de eerste meteen een tweede besteld, je avondeten overslaan heeft wel effect op je eetlust de dag erna. Er was nog een mogelijkheid om een motor te huren om een andere plek van harenna forest te bezoeken maar 25 dollar vond Tamman belachelijk duur, de vorige keer was het nog 10 dollar. Zodoende er een rustdag van gemaakt. Dat konden mijn voeten wel waarderen. De tropengeluiden hadden deze nacht plaats gemaakt voor blaffende honden, balkende ezels en hinnikende of briesende paarden. Er hing een bepaalde spanning in de lucht. Er was sowieso iets daarbuiten, maar wat? Misschien kom ik er morgen wel achter. Het vlooiencircus heeft besloten nog een voorstelling te geven. Ik laat wel weten wanneer ik afscheid heb genomen van alle leden.
Farenji in de mist
Nadat de paarden weer beladen waren onder lichte weerstand zijn we vertrokken richting humbouri een gedeelte op de sanetti hoogvlakte. De hoogste hoogvlakte van Afrika, bij elkaar zo 100(0) vierkante kilometer. Tevens ook bekend van de hoge concentratie van Ethiopische wolfen. Voor Rira werden nog ff twee Columbus apen gespot in een van de bomen langs de weg. 1500 m zijn we omhoog geklommen over de locale autoweg, waar om de zoveel tijd weer een volgepakte minibus met Ethiopische muziek uit de ramen schallende omhoog sukkelde of met een noodvaart naar beneden kwam gescheurd. "Crazy isuzi". Langzaam haalden de wolken ons in, nooit gedacht dat ik in Afrika de mist in zou gaan. Op het plateau aangekomen bleven de wolken achter. Ik was er nog geen minuut op het plateau of ik spotte al de oranje getinte Ethiopische wolf. Wellicht heb ik hem vereeuwigt. Een enorme wijdheid staarde me aan, op de achtergrond wat gerommel afkomstig in de donker kleurende wolken, daar stond ik dan samen met tig schapen geiten en koeien plus mijn genootschap. Vond het ergens wat deprimerende hebben. In een scheet waren we aangekomen bij een verlaten hutje, wat blijkbaar in de humbouri regio stond. Tentje opgezet en geteisterd door windvlagen die geluid produceerde alsof mijn tent in reepjes gescheurd werd uiteindelijk prima geslapen.
Een vrouw is net als een mago
Sanetti bleef zijn naam eer aan doen: where the strong wind blowa (afkomstig van de oromo taal). Helaas tegen de wind in, anders waren we wel twee keer zo snel op plaats van van bestemming geweest. Net. Zoals gisteren meer dan de helft van de trek over de autoweg gelopen, het is maar goed dat die nauwelijks gebruikt wordt. Onderweg Tamman verteld over mijn nachtelijke struggles met mijn mango, wat een grote smeerboel was geworden. Waarop hij antwoordde: mango's are just like women, they are both sweet but when you have a fight with them its gonna be messy. Bij een de sanetti campsite een half uur gewacht in een hutje van de een van de wachters van het park op de paarden die een andere route hadden genomen. In de tussentijd getracht het mobiele nummer van de wachter achterhalen zonder bereik, wat ons helaas niet gelukt is. Bij afwezigheid van de rest van de crew hebben we onze tocht maar voortgezet richting black lake campsite. Zoals te verwachten stonden daar al de paarden en zaten hassan en yassin al in de hut bij een vuurtje. Morgen wordt een zware dag, dus vroeg gaan slapen. Lig hier eigenlijk standaard voor half 10 te tukken. Best wel lekker.
De zwaarste dag
Volgens Tamman zou vandaag de zwaarste dag worden. Zodoende moesten we om 8 vertrekken ipv de de gebruikelijke 9. Col op en col af, col op en col af. over een 20 km etappe. Ingesmeerd met zonnebrand, korte broek en mouwen plus zonnebril en gaan met die banaan. 3 oranje jackhalsen oftewel Ethiopische wolven gezien en voetsporen van hyena's tegengekomen. Voor de 2e col gepauzeerd bij een oranje uitslaande waterbron. Het hoge ijzergehalte van het water de verklaring. Waar ik juist dacht hier moet je niet van drinken, zei Tamman dat hij het water van deze bron juist het lekkerst vond. Nieuwsgierig dat ik was toch een slokje van dit water geprobeerd en rest van de dag aan de diarree. Haha grapje, water smaakte als bruisend water met een sterke ijzer smaak. Bijzonder dus. Tijdens de tocht ontstond toch de behoefte om een tijdelijke afdruk achter te laten en zocht zodoende wat privacy op. Gehurkt in de zon heb ik genoten van de verlossing maar nog meer van het prachtige uitzicht. Ze zouden er een permanente pot moeten neerzetten. Onderweg nog een lading drooghoudt gevonden dat gretig op de paarden geladen werd. Hoewel ik tijdens de tocht het allemaal wel vond mee vallen, merkte ik bij aankomst de vermoeidheid en plofte zodoende met groot genoegen op het daar aanwezige grasbedje. Terwijl de rest van het gezelschap in een grot een fikkie stookte, lag ik met mijn neus in de origin of species van Darwin. Vond het wel iets symbolisch hebben.
De laatste dag van de trek
Din-sho, Lets go. 4 uurtjes afdalen. Tamman die zoals gewoonlijk rond liep met een muts op zijn kop, wanten aan zijn klauwen en een wollen sjalot zijn nek geslagen heeft mij vandaag beschermd tegen de farenjia frenzy: een kind van ongeveer 8 jaar kwam zijlings langzaam op ons afgelopen met zijn blik constant op mijngericht. Tamman zegt wat en de kiddo verandert zijn gedrag niet. Pets! Tamman had heb een tik met zijn want verkocht, wat natuurlijk tranen van de schik opleverde. Vlak voor het einde nog ff in een tuintje van Tamman zijn kameraden genoten van cattle milk (lauwe melk met een raar bijsmaakje, yak) en droge mulle uitziende en smakende substantie (barley)... Erg blij dat ik de klonterige kamelenmelk over heb geslagen. Koffie met cattlemilk was dan weer erg fijn. Bij terugkomst in dinsho bleek dat een van de bewoners zich had opgehangen. Begreep niet echt wat ikmet de informatie aanmoest. Afscheid genomen van de paarden en yassin en hassan. Tamman zou nog een wandelkaart voor mij regelen en dan mij op de minibus zetten. Beide gelukt in aller consternatie dat gepaard gaat bij het instappen van de bus fooi voor Tamman vergeten. Was in de veronderstelling dat ik in een keer bij shashamene zou uitkomen. Bleek dat ik moest overstappen. Ook goed. Begin zolangzamerhand die chaos te overzien op die buststations vol met schreeuwende mensen die hun busje vol proberen te krijgen. Gewoon negeren en bij de bussen pas vertellen waar ik heen wil. In shashemene mijn overwinningsbiertje: st George pilsener gedronken. Hoteleigenaar kende natuurlijk niet de Zion train lodge waar ik wilde overnachten. Bij de bank gevraagd en die kenden het wel net zoals een mannetje die op had lopen meeluisteren. Hem moest ik volgen..... Oké vooruit dan maar, tuktuk ingestapt en door Jamaica ( haille selaissie had rastafari een stuk grond toegekend in shashamene) getuft bij aankomst onderhandeld. Bijna gratis mogen reizen omdat hij mijn bedrag belachelijk vond. En toen opende de poort van walhalla zich. Dikke tuin vol fruitbomen en bloemen plus een dozijn locale die zich aan het sufkauwen waren. Prijs was in drie jaar verdubbeld maar een beestachtig bed was het meer dan waard. De huilende straathonden die de hele nacht lang aan het janken waren zette me weer op aarde. Trusten.
Wesp
Accept
Kluivert
De boer
-----
10 mei
Love peace and respect
The trinity, de basisgedachte van 1 van gidsen in addis, de andere heette addis.
Lekker op sleepgenomen door deze boys die me op straat aanspraken.
Je weet nu al waar het verhaal naartoe gaat, maar vaker is de bestemming minder belangrijk dan de reis.
Op zoek naar een ticket naar bale zijn van de ene naar de andere ticket office voor bussen geslenterd en geslaagd. Gedeeltelijk de laatste 95 km moet ik mbv van een minibus zien te fixen. Bale is niet makkelijk te bereiken. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Wilde ook naar de kapper en simcard shop maar dat is er niet van gekomen. Heb wel het oude treinstation, uitzicht over de stad en de leeuw van addis gezien. Daarna de slums in voor wat lekkere quat bladeren, koffie, cola en avondeten. In een woonkamer van zwangere mevrouw, me suf gekauwd en genoten van de verhalen van mijn gidsen en de rest van het gezelschap in deze woonkamer. Kostenplaatje 200 dollar, ivm een feestdag vallen de prijzen hoger uit. 80 dollar was de ervaring meer dan waard.
Dont worry foreigner, you are free
Ontbeten net zoals gistere met een bammetje kaas en een cola.
Vandaag een poging wagen bale national park te bereiken. Je raad het al: dat is er niet van gekomen. Maar net zoals gisteren was weer een prachte tocht. Van de stromende regen in addis naar de donkere nacht in robe.
6.30 vertrek, bij de balie van het taitu hotel nogmaals gecontroleerd of dit Ethiopische tijd was wat in westerse tijd van half 1 in de middag zou zijn. Dat was correct, net zoals mijn "gidsen" gezegd hadden.
In een Europees aandoende touring bus gestap om naar het zuiden af zakken naar de plaats shashemene. Onderweg mijn ogen uitgekeken, continue liepen/zaten/wachten/werken mensen langs de weg. Overal werden kuddes geiten En Afrikaanse runderen door herders de weg gewezen. Ezels zag je tevens in grote getal als bagagedragers maar ook om huifkarren te trekken. Ook de wonderschone natuur liet zich al zien, uitgestrekte landschappen met aan de horizon bergen. In verband met de beste hoeveelheid neerslag voor dit tijdstip van het jaar ben ik ook verschillende dorpen gepasseerd die blank stonden soms wel kniehoog.
Aangekomen in shashamene, ging ik op zoek naar een minibusje die me naar dinsho, de uitvalsbasis voor trekkings in het bale national park, zou brengen. Het busje ging naar robe, maar ik met dinsho als eindbestemming kon ook mee in het busje. Waar in de touringbus ieder zijn stoel was het nu proppen geblazen. 22 man pasten in een 9 zitter. Zat niet eens zo slecht.
De weg was duidelijk bergopwaarts en vermoedelijk zou het 1,5 uur duren. Het werden er 4,5. Wat was gaande? Ongeveer na anderhalf uur stond het busje stil. Er lag een barricade jn de vorm een zandhoop op de weg. Iemand is tien uitgestapt om te informeren. De brug was door de gezwollen rivier voor 90% verorberd. Dus ons busje kon niet verder. Maar de bestuurder was wel door iedereen betaald om op de eindbestemming te komen. Maw let the games begin. Ongeveer een uur lang als niet langer hebben de passagiers gediscussieerd met verschillende bestuurders van verschillende busjes. Vrij heftig als je geen woord begrijp van de soms schreeuwende mensen om je heen. Naar buiten kijkend om de tijd te doden zag ik een man met ak47 rondlopen... Ik vond het maar spannend waar ik terecht zou komen vanavond. Nadat we waren overgestapt op een ander busje reden we weer terug naar de brug. Te voet zijn we de laatste 10% van de brug in het pikkedonker verlicht door een mobieltje overgestoken. Daar stond een busje voor ons klaar die ons naar robe bracht, echter niet via dinsho. Zodoende in een cracky motel geslapen mbv een passagier daar daar zelf ook sliep. Hij heeft nog aangeboden om bij mij in bed te slapen, maar ik heb dat aanbod vriendelijk afgewezen.De deur kon niet op slot met een passende sleutel voor het bijbehorende slot op mijn deur. Had alleen een slot en grendel aan de binnenkant. Ivm de shady omstandigheden een dopje in de slotruimte gedrukt zodat niemand me kon opsluiten. Noemt het paranoia, ik houd het op voorzichtig. Nadat ik eenbedwants en mug om het leven heb geholpen. Heb ik on mijn jas en vliegtuigdekentje behoorlijk geslapen.
Bale national HQ
Wakker gemaakt met een pan en lepel, gevolgd door mijn medepassagier: farenjia, you awake? Na 3 dagen was het tijd voor schoon ondergoed en een vers paar sokken. Na afscheide genomen te hebben van mijn medepassagier, ging ik naar naar het busstation van robe. Net zoals gisteren eind bestemming dinsho. 16 birr mocht het ritje kosten, omgerekend 75 cent voor 35 km. Na 1 minuten terug gelopen te zijn naar de hoofdweg sprak een man mij aan, did you call me yesterday to stay at the dinsho lodge? Mijn omschrijving tall man was waarschijnlijk niet nodig geweest aangezien ik de enige blanke was op deze straat om half tien sochtends.
Hij heeft mij toen op zijn motor afgezet bij de headquarters van bale national park.
Daar heb ik mijn planning voor komende tijd besproken: 9 dagen trekken met een gids, twee paarden en twee paardenverzorgers. Een hele expeditie dus! Volgens mijn gids moest ik nog boodschappen doen. 27 euro afgetikt bij een pleb winkeltje. Mijn gids had het volgende voor mij uitgezocht 4 blikken tonijn, 1 kg suiker, 1 kg rijst, 1 zout, 1 pot pindakaas, honing en jam, 3 pakken lucifers, 7 bouillon blokjes, 1 liter sojaolie, pak thee, 3 pakken koekjes. Ik ben een waardeloze onderhandelaar, zoals je merkt. Ben daarna op en neer gescheurd naar robe om centen te halen voor de expeditie inclusief huur van de tent en matje 500 euro. Na terugkomst in the Wolfs den shiro verorbert voor een prikkie en 2 uur later nog eens een enorm bord pasta bologna verslonden. Dinsho lodge was een van de beste keuze die ik tot nu toe heb gemaakt. Midden in het bos gelegen, een dormitory helemaal voor mijzelf (de voordelen van in laagseizoen) en op weg naar de lodge al tig beesten tegen gekomen: een hele familie wrattenzwijnen en een kudde bushbacks. Menigmaal heb ik ze vanuit mijn bedje nog voorbij zien komen. W A U W !
Ik heb best wel trek
Trek in trekken, BAM ! Half negen ontbijt en 9 uur vertrek. Al mijn spullen netjes gerangschikt en daar zat ik dan braaf om half 9 aan de ontbijttafel. Heb een uurtje boekje gelezen en toen kwam mijn ontbijt. Allemachtig wat een bord Ethiopisch fasting firifir. Mijn dappere poging leidde tot halfverwege mijn bord, meer durfde ik niet te proppen met een stevige wandeling in het vooruitzicht. Gelukkig was de gids ook verlaat en zodoende konden we om 11 uur beginnen. Mijn gids Tamman vertelde dat we vandaag 14 a 16 km gingen lopen 4 a 5 uur. Wat een prachtocht, enorme groene panoramische vergezichten, akkers die ouderwets geploegd werden door 2 ossen. Kiddo's die net zoals de afgelopen dagen continue farenjia ! Farenjia! Blijven roepen. Vogels waarvan ik dacht dat ze Afrikaanse raven zouden zijn bleken zwarte ibissen te zijn. Klipdassen, hazen, Ethiopische wolf, enorme muizen, buizerds, en nog allerlei vogels gezien waarvan ik de Engelse naam niet herkende. Hoogtepunt was toch wel een ... Kameleon die mijn pad kruiste, natuurlijk opgepakt en op mijn gele jas gezet in de hoop dat hij zijn groene kleur zou aanpassen maar wat niet gebeurde. Onderweg heel wat afgekletst met Tamman, al spreekt hij in toch wel wat gebrekkig Engels: in Ethiopië is het normaal om meer dan 1 vrouw te hebben, zolang je ze maar kunt verzorgen. Zijn eigen vrouw zit in Zuid-Afrika en heeft hun kind bij hem achtergelaten. Beiden zijn niet bereid naar elkaar toe te trekken ivm gevaar. Ik houd het op geld problemen. Hij heeft zelf een opleiding tot gids gevolgd van 3 jaar. Voor de rest niets noemenswaardig.
In de webvalley naast een enorme waterval onze tenten opgebouwd en boekje gelezen. Bij gebrek van keukengerei geen rijst maar shiro gegeten. Wat zij hadden klaargemaakt. Ik had mijn avondeten in de vorm van een banaan broodje met oude kaas en een halve krentebol achter de kiezen, maar dat bleek vervan voldoende te zijn als je zag hoe snel ik dat bord shiro oppeuzelde.
Met een bulderende waterval en kikergeluiden plus wat onbekende geluiden op de achtergrond volledig voldaan in slaap gevallen.
Kharensha valley.
Met een stralende zon wakker geworden. Een paar minuten later werd begroet door een van de grootste vogels van dit gebied: de lammergier. Spanwijdte van 3 m, scheerde over mijn tent heen en landde op de aangrenzende bergrichel. Verrekijker erbij gepakt en het majestueuze silhouet dat door een bergwind geroerd werd. Met een beetje geluk keek ik ook toevallig toen hij opsteeg en heb hem zodoende nog tientallen meters door de lucht kunnen volgen.
Toen met het bolletje meegegrist van mijn ontbijtje van de dinsho lodge ontbeten. En verder maar weer. Deze keer kharensha camping als bestemming. Onderweg hebben Tamman hassan en yassin 2 meiden geholpen die hun drooghoudt op twee ezels wilden pakken. Tijdens een van de beklimming kwam een van de paarden niet helemaal uit de voeten en werd niet geholpen door het paard dat pal achter hem stond, waardoor hij zich niet lekker kan corrigeren. In zijn struggle ging hij vrij plots op zijn gat zitten waarbij een steen onder zijn hoeven vandaan schoot en met beste vaart tegen mijn schouder schoot. Geluk bij een ongeluk noemen ze dat. Na de pauze nog een stressmomentje, de paarden inclusief bagage waren in onze onoplettendheid verdwenen... Volgens Tamman hoefde ik mij geen zorgen te maken, ze waren al vooruitgelopen aangezien de weg al weten. Dit bleek daadwerkelijk het geval. Het weer laat zich ook weer van zijn beste zien overdag droog en regelmatig zonnig en in de avond nadat we onze tent hadden opgezet regende het. Feitje van de dag: in bale Np is niets giftig.
Gelukkig zoemen vlooien niet
Vandaag stond rafu op de radar. 3 uurtjes lopen, appeltje eitje dus. Reis ging voorspoedig geen enkele tegenslag. Eenmaal aangekomen bij onze campeerplek zijn Tamman en ik nog een stukje verdergelopen om het collosale beeld van rafu in ons op te nemen 25 vierkante kilometer aan rechtopstaande pilaren, wat de restanten blijken te zijn van een de inmiddels inactieve vulkaan. Absurd goed beklimbaar, een kans die voor geen goud aan mij voorbij zou laten schieten. Wat een uitzicht om stil van te worden. Om de regen voor te zijn zijn we weer terug gegaan naar onze campeerplek. Daar aangekomen bleek mijn tentje al opgezet en de thee klaar te staan in een verlaten Afrikaans lemen huidje met hout en riet op het dak. Binnen bij het vuur mijn thee op gedronken en aller rust aanschouwt hoe Yassin plat brood op open vuur aan het bakken was. Daarna met de rest van het gezelschap dit brood versmaald. Daarna in mijn tent lekker mijn boekje ingedoken. Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek wat op mijn jas lopen. Een vlo? Voordat ik het zeker wist had ik hem tussen mijn vingers om hem daarna te decimeren met mijn nagels. Daadwerkelijk een reusachtige vlo?! Hoe kan het? Waarschijnlijk in het lemen hutje opgepikt. In een aangepast variant van Maria koekoek 6 andere vlooien vermorzeld en mijn tent uitgewerkt. Mijn avondmaal toch maar in mijn tent opgegeten in plaats van in de hut. Het vooruitzicht van een ijskoude nacht en vlooien die de dodendans ontsprongen waren was niet al te prettig. Gelukkig zoemen vlooien niet.
De lage landen
Nauwelijks een oog dichtgedaan maar het uitzicht vanuit mijn tent deed veel vergeten ook die 8e vlo die ik bij het opstaan met een paar Newtons naar het hiernamaals heb gestuurd. Een uitgestrekte vallei met rafu aan 1 van de zijdes en verder op een bergrug waar wolken afkomstig van het tropische regenwoud van harenna overheen rolden. Ongeveer 1500 meter afgedaald over tig km waardeloze bergpaadjes maw mijn remschijven hadden het flink te verduren. Wel een nieuw beestje tegen gekomen: een grijze duiker (een van de kleinste antilope die er bestaat. in the lowlands aangekomen kon ik mijn glimlach niet onderdrukken. Lekker weertje, prachtige omgeving die mij strk deed denken aan menige filmsets van juraasic park en onze paarden die niet deden wat ze moesten doen. Voor sommige van van jullie wel bekend hoogteziekte. Tot dusver een beetje hoofdpijn, maar in Rira aangekomen voelden mijningenieur wat opgezwollen (ook een symptoom van deze ziekte), voelde erg raar. In Rira twee lekkere borden met kool en honing uit harenna forest weggesmikkeld met wat platbrood. Als toetje locale koffie, die in addis was beter :P bij sub hq van het bale Np een groep Amerikaanse studenten uit Californië ontmoet die onderzoek deden naar de Ethiopische wolf. Zeiknat waren ze allemaal en maar wat blij dat ze morgen terug gingen naar addis. Ze waren wel toe aan een normale douche...... Och daar zou ik ook geen bezwaar op hebben. Je moet altijd iets te dromen hebben dat houdt de geest in beweging. Terwijl zij de Amerikaanse charts afwerkten, Ethiopische hitjes inclusief locale dans en een ellenlang betoog kregen over Haile selassie, Ethiopië en rastafari. Lag ik heerlijk uit te rusten van mijn lange dag. Toen de muziek uitging werd ik door de tropengeluiden in slaap gesust.
Rust
Vandaag de tropen in, een echte rondwandeling. De wandeling zelf stelde niet zoveel voor 2 uurtjes ofzo. In die twee uur mooi wel twee watervallen, een grijze duiker, een mannelijke bushback een hele familie bavianen en mijn gids die onderuit gleed meegepakt. In Rira geluncht en voordat ik gezegd had dat aardappels typische kost was stond mijn bordje Afrikaanse boerenkool voor mijn neus. Na de eerste meteen een tweede besteld, je avondeten overslaan heeft wel effect op je eetlust de dag erna. Er was nog een mogelijkheid om een motor te huren om een andere plek van harenna forest te bezoeken maar 25 dollar vond Tamman belachelijk duur, de vorige keer was het nog 10 dollar. Zodoende er een rustdag van gemaakt. Dat konden mijn voeten wel waarderen. De tropengeluiden hadden deze nacht plaats gemaakt voor blaffende honden, balkende ezels en hinnikende of briesende paarden. Er hing een bepaalde spanning in de lucht. Er was sowieso iets daarbuiten, maar wat? Misschien kom ik er morgen wel achter. Het vlooiencircus heeft besloten nog een voorstelling te geven. Ik laat wel weten wanneer ik afscheid heb genomen van alle leden.
Farenji in de mist
Nadat de paarden weer beladen waren onder lichte weerstand zijn we vertrokken richting humbouri een gedeelte op de sanetti hoogvlakte. De hoogste hoogvlakte van Afrika, bij elkaar zo 100(0) vierkante kilometer. Tevens ook bekend van de hoge concentratie van Ethiopische wolfen. Voor Rira werden nog ff twee Columbus apen gespot in een van de bomen langs de weg. 1500 m zijn we omhoog geklommen over de locale autoweg, waar om de zoveel tijd weer een volgepakte minibus met Ethiopische muziek uit de ramen schallende omhoog sukkelde of met een noodvaart naar beneden kwam gescheurd. "Crazy isuzi". Langzaam haalden de wolken ons in, nooit gedacht dat ik in Afrika de mist in zou gaan. Op het plateau aangekomen bleven de wolken achter. Ik was er nog geen minuut op het plateau of ik spotte al de oranje getinte Ethiopische wolf. Wellicht heb ik hem vereeuwigt. Een enorme wijdheid staarde me aan, op de achtergrond wat gerommel afkomstig in de donker kleurende wolken, daar stond ik dan samen met tig schapen geiten en koeien plus mijn genootschap. Vond het ergens wat deprimerende hebben. In een scheet waren we aangekomen bij een verlaten hutje, wat blijkbaar in de humbouri regio stond. Tentje opgezet en geteisterd door windvlagen die geluid produceerde alsof mijn tent in reepjes gescheurd werd uiteindelijk prima geslapen.
Een vrouw is net als een mago
Sanetti bleef zijn naam eer aan doen: where the strong wind blowa (afkomstig van de oromo taal). Helaas tegen de wind in, anders waren we wel twee keer zo snel op plaats van van bestemming geweest. Net. Zoals gisteren meer dan de helft van de trek over de autoweg gelopen, het is maar goed dat die nauwelijks gebruikt wordt. Onderweg Tamman verteld over mijn nachtelijke struggles met mijn mango, wat een grote smeerboel was geworden. Waarop hij antwoordde: mango's are just like women, they are both sweet but when you have a fight with them its gonna be messy. Bij een de sanetti campsite een half uur gewacht in een hutje van de een van de wachters van het park op de paarden die een andere route hadden genomen. In de tussentijd getracht het mobiele nummer van de wachter achterhalen zonder bereik, wat ons helaas niet gelukt is. Bij afwezigheid van de rest van de crew hebben we onze tocht maar voortgezet richting black lake campsite. Zoals te verwachten stonden daar al de paarden en zaten hassan en yassin al in de hut bij een vuurtje. Morgen wordt een zware dag, dus vroeg gaan slapen. Lig hier eigenlijk standaard voor half 10 te tukken. Best wel lekker.
De zwaarste dag
Volgens Tamman zou vandaag de zwaarste dag worden. Zodoende moesten we om 8 vertrekken ipv de de gebruikelijke 9. Col op en col af, col op en col af. over een 20 km etappe. Ingesmeerd met zonnebrand, korte broek en mouwen plus zonnebril en gaan met die banaan. 3 oranje jackhalsen oftewel Ethiopische wolven gezien en voetsporen van hyena's tegengekomen. Voor de 2e col gepauzeerd bij een oranje uitslaande waterbron. Het hoge ijzergehalte van het water de verklaring. Waar ik juist dacht hier moet je niet van drinken, zei Tamman dat hij het water van deze bron juist het lekkerst vond. Nieuwsgierig dat ik was toch een slokje van dit water geprobeerd en rest van de dag aan de diarree. Haha grapje, water smaakte als bruisend water met een sterke ijzer smaak. Bijzonder dus. Tijdens de tocht ontstond toch de behoefte om een tijdelijke afdruk achter te laten en zocht zodoende wat privacy op. Gehurkt in de zon heb ik genoten van de verlossing maar nog meer van het prachtige uitzicht. Ze zouden er een permanente pot moeten neerzetten. Onderweg nog een lading drooghoudt gevonden dat gretig op de paarden geladen werd. Hoewel ik tijdens de tocht het allemaal wel vond mee vallen, merkte ik bij aankomst de vermoeidheid en plofte zodoende met groot genoegen op het daar aanwezige grasbedje. Terwijl de rest van het gezelschap in een grot een fikkie stookte, lag ik met mijn neus in de origin of species van Darwin. Vond het wel iets symbolisch hebben.
De laatste dag van de trek
Din-sho, Lets go. 4 uurtjes afdalen. Tamman die zoals gewoonlijk rond liep met een muts op zijn kop, wanten aan zijn klauwen en een wollen sjalot zijn nek geslagen heeft mij vandaag beschermd tegen de farenjia frenzy: een kind van ongeveer 8 jaar kwam zijlings langzaam op ons afgelopen met zijn blik constant op mijngericht. Tamman zegt wat en de kiddo verandert zijn gedrag niet. Pets! Tamman had heb een tik met zijn want verkocht, wat natuurlijk tranen van de schik opleverde. Vlak voor het einde nog ff in een tuintje van Tamman zijn kameraden genoten van cattle milk (lauwe melk met een raar bijsmaakje, yak) en droge mulle uitziende en smakende substantie (barley)... Erg blij dat ik de klonterige kamelenmelk over heb geslagen. Koffie met cattlemilk was dan weer erg fijn. Bij terugkomst in dinsho bleek dat een van de bewoners zich had opgehangen. Begreep niet echt wat ikmet de informatie aanmoest. Afscheid genomen van de paarden en yassin en hassan. Tamman zou nog een wandelkaart voor mij regelen en dan mij op de minibus zetten. Beide gelukt in aller consternatie dat gepaard gaat bij het instappen van de bus fooi voor Tamman vergeten. Was in de veronderstelling dat ik in een keer bij shashamene zou uitkomen. Bleek dat ik moest overstappen. Ook goed. Begin zolangzamerhand die chaos te overzien op die buststations vol met schreeuwende mensen die hun busje vol proberen te krijgen. Gewoon negeren en bij de bussen pas vertellen waar ik heen wil. In shashemene mijn overwinningsbiertje: st George pilsener gedronken. Hoteleigenaar kende natuurlijk niet de Zion train lodge waar ik wilde overnachten. Bij de bank gevraagd en die kenden het wel net zoals een mannetje die op had lopen meeluisteren. Hem moest ik volgen..... Oké vooruit dan maar, tuktuk ingestapt en door Jamaica ( haille selaissie had rastafari een stuk grond toegekend in shashamene) getuft bij aankomst onderhandeld. Bijna gratis mogen reizen omdat hij mijn bedrag belachelijk vond. En toen opende de poort van walhalla zich. Dikke tuin vol fruitbomen en bloemen plus een dozijn locale die zich aan het sufkauwen waren. Prijs was in drie jaar verdubbeld maar een beestachtig bed was het meer dan waard. De huilende straathonden die de hele nacht lang aan het janken waren zette me weer op aarde. Trusten.
-
23 Mei 2016 - 11:46
Hilde:
Prachtig Juul!
Ook fijn een teken van leven te horen ;-) -
31 Mei 2016 - 14:00
Pim:
Juul, ik heb het ademloos gelezen. Je hebt een vlotte pen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley